‘Iedereen is een uniek persoon. Juist dat vind ik zo mooi!’

Danny Verschuur is medewerker beheer ICT bij het CvTE. Danny is zoals hij het zelf noemt ‘onbeperkt beperkt’. We spraken met hem over hoe het is om bij het CvTE te werken als je autistisch bent.

‘Als ik 's ochtends aankom en het is heel druk en er zijn veel collega's geeft dat veel prikkels. Mensen lopen bijvoorbeeld veel heen en weer en doen allerlei verschillende taken, en dat is voor mij heel chaotisch. Op zo'n moment zonder ik me af en sluit ik me op in mijn 'hok'. Op zo'n moment ben ik overprikkeld. Ik waardeer het als collega's dan snappen dat ik het eerst rustig in mijn hoofd wil laten worden. Het is niet zo dat mensen me dan steeds alleen moeten laten, maar ik heb dan even een momentje voor mezelf nodig. Ik kan dan wat anders reageren dan anders.’

Duidelijkheid

‘Dan ga ik lekker aan de slag en komen collega's op me af met allerlei vragen. Ik waardeer het dan altijd als mensen hun vragen of verzoeken concreet maken. Het is lastig als dingen teveel open gelaten worden: ’Hey Danny, kun je eens kijken naar mijn computer?’ Dan heb ik liever dat mensen me vertellen wanneer ze iets nodig hebben, door me een concrete dag en tijd te geven voor een afspraak.

Hetzelfde geldt voor veranderingen op kantoor. Als dingen anders zijn dan ik verwacht dan krijg ik kortsluiting. Dat komt omdat mijn logische denkwijze heel anders is. Ik vind het heel fijn als veranderingen goed gecommuniceerd worden en of er iets van mij verwacht wordt. Ik heb hierin veel aan collega’s en mijn leidinggevende. Hij probeert echt te begrijpen wat er in mij omgaat, zich daarbij in te leven en er rekening mee te houden. Hij geeft ook duidelijke instructies, dat vind ik zo belangrijk. Voor mensen met autisme moet de taakverdeling duidelijk zijn en hoe een taak in elkaar zit. Als iemand een grote taak klein en compact maakt en duidelijk maakt wat de onderliggende taken zijn van een overkoepelend project heb ik meer overzicht en een beter idee wat ik moet doen.’

Onzichtbaar

‘Dat je autistisch bent is vaak niet zichtbaar en veel minder merkbaar. Als iemand een gebroken been of arm heeft is dat heel zichtbaar. Als ik het niet zeg dan weten mensen het vaak niet. Ik heb heel veel manieren om te verbergen dat ik autisme heb. Dat noemen wij in de autistische gemeenschap 'maskeren'. En dat is heel vermoeiend! Waar iemand anders acht uur volledig hun aandacht op het werk kan houden kan ik dat misschien maar twee uur achter elkaar. Dan heb ik echt even een korte pauze nodig en moet ik wat anders doen. Ik kan namelijk niet de hele dag 'aan' staan.’

‘Er zijn soms vooroordelen dat mensen met autisme niet sociaal zijn. Ik ben heel sociaal en kan een goed gesprek voeren met iemand – maar dan wel op mijn eigen manier! Ik vind de lunch met collega’s bijvoorbeeld erg gezellig. Wel vind ik het makkelijker om over mijn eigen interesses te praten dan bijvoorbeeld het specifieke werkgebied van een collega. Als ik niet genoeg kennis heb over een gebied vind ik het moeilijker. Dat is heel lastig, om daarover een gesprek te voeren.’

‘Autistische mensen hebben soms andere trekjes – dat betekent niet dat we niet geïnteresseerd zijn in wat je zegt. Ik scan mensen heel erg. Mijn ogen werken dan als een scanapparaat, van boven naar beneden en heen en weer. Zo kan ik me juist heel goed concentreren. Ik kan mensen niet lang aankijken, ik kijk continu weg. Ik scan dan wat er om me heen gebeurt om rust in mijn hoofd te creëren. Zo kan ik me op mijn gemak voelen.’

Iedereen is uniek

‘Tijdens mijn reistijd naar huis in de trein kom ik tot rust. Dan kan ik switchen van werkmodus naar thuismodus. Het is heel vermoeiend om met alle indrukken van de dag om te gaan. Veel mensen weten niet hoeveel rust je nodig hebt om bij te tanken, en het is lastig als mensen dat niet begrijpen. Ik heb niet zoveel energie als andere mensen, en ik heb ook nog graag tijd voor dingen die ik zelf leuk vind om te doen.’

‘Uiteindelijk is het CvTE de eerste werkgever waar ik het minst last heb van mijn autisme. Omdat mensen me de vrijheid geven om me terug te trekken, en de manier waarop collega's mij behandelen. Het is hier ook veel duidelijker wat er van mij verwacht wordt. Ik wil geen voorkeursbehandeling – ik wil behandeld worden als ieder ander mens. Dat niet mijn autisme op de voorgrond staat, maar dat ik een gelijkwaardig persoon en gelijkwaardige collega ben. en dat we iedereen in zijn waarde laten. Iedereen is een uniek persoon. Juist dat vind ik zo mooi!’